Oficjalna strona wrocławskich osiedli -

FESTYN OSIEDLOWY

TRAMWAJEM W DŁUGĄ

TRAMWAJEM W DŁUGĄ
            Budowa trasy tramwajowej wzdłuż ul. Popowickiej, Starogroblowej – Długiej nabiera rozpędu. Od ul. Poznańskiej do Starogranicznej ruch odbywa się tylko w kierunku Popowic. W drugą stronę objazd poprowadzono ul. Starograniczną, Gnieźnieńską i Ścinawską. Jest to dużym utrudnieniem dla części mieszkańców. Do Rady Osiedla wpłynął już pierewszy wniosek o zmianę trasy objazdu.

Przy ul. Długiej wycięto już część drzew – niektóre uszkodziła ostatnia burza. Rozebrano też altany i zniwelowano pas terenu należącego do ogrodów działkowych.

Po wschodniej stronie ulicy rozebrano część wału należącego do dawnej strzelnicy. Strzelnica (Westend) powstała pod koniec XIX w. wraz z koszarami 51 Pułku Piechoty ( obecnie teren ZDIUM).

Po II wojnie światowej ćwiczyła tam strzelanie Milicja Obywatelska. W latach 80 tych teren przekazano Politechnice Wrocławskiej. Po zachodniej i północnej stronie strzelnicy przebiega główny kanał kanalizacji deszczowej (często mylnie uważany za tajny tunel?).
W pobliżu wiaduktu prace mogą kolidować z dwoma cmentarzyskami. Jedno z nich jest nowożytne (niepewna lokalizacja), drugie to cmentarzysko ciałopalne kultury łużyckiej z epoki brązu.

TRENINGI NORDIC WALKING

W ramach finansowanej przez WCRS akcji "Fundusz Czasu Wolnego", Rada Osiedla Szczepin zaprasza na treningi Nordic Walking. Dotychczas odbyły sie juz 3 treningi, ale nic straconego,. w każdej chwili możesz dołączyć.

SZCZUROŁAP albo „KLATKA NA PTAKI”

SZCZUROŁAP albo „KLATKA NA PTAKI”

                    Znaczna część Wrocławia, a w szczególności Szczepin leży na gruzach domów zniszczonych podczas II wojny światowej. Daje to schronienie dla wielu gryzoni, a zwłaszcza myszy i szczurów. Nadal można je spotkać w piwnicach, ale coraz rzadziej, odkąd nie przechowujemy tam żywności (ziemniaki, inne warzywa). W budynku, w którym mieszkam od lat nikt nie widział szczura w piwnicy i tylko przybywa wykładanych przez administrację nietkniętych trutek. Szczury przeniosły się na podwórze i do tuneli pod ziemią, jakie tworzą gruzowiska po zniszczonych domach, znajdujące się pod przyległym parkingiem oraz nieczynne rury kanalizacyjne i wodociągowe.

Na podwórze i trawnik przy parkingu trafiają ogromne ilości odpadków konsumpcyjnych – chleba, resztek obiadowych, ciast, warzyw, owoców. Dopóki tak się dzieje nie sposób myśleć o zmniejszeniu populacji gryzoni. Najczęściej osoby wyrzucające żywność (gł. chleb) twierdzą, że to z chęci pomocy ptakom oraz uważają, że wyrzucanie chleba do śmieci jest grzechem. Pomijając fakt, że nie wszystko służy ptakom to z reguły wymagają one pomocy tylko w zimie. Zalegające resztki psują się i niekiedy dochodzi do zatruć , głównie psów ( z takimi skargami zgłaszali się do Rady Osiedla mieszkańcy).

Ptaki bardziej potrzebują miejsc lęgowych niż pożywienia. Jerzyki, jaskółki, kopciuszki, rudziki zjadają ogromne ilości uciążliwych dla nas owadów, ale docieplanie budynków i remonty stolarki okiennej redukują ilość dostępnych miejsc. Pomiędzy budynkiem Sokolnicza 32 i Drzewna 7 znajduje się niewielkie podwórze zamknięte również z pozostałych dwóch stron. W budynkach i na ich elewacjach znajdowały się liczne gniazda jaskółek, jerzyków oraz kopciuszków. Obecnie zostało tylko jedno gniazdo jaskółki dymówki w bramie domu Sokolnicza 32. Tym razem są tu trzy młode, ale to ostatni lęg, bo remont budynku jest na ukończeniu i gniazdo zostanie rozebrane.

Oczywiście nie ma powodów by się tym przejmować, bo ostatecznie nie jest to dobre miejsce dla ptaków zanieczyszczających klatkę. W budynkach są jednak miejsca, które można by udostępnić ptakom. Budynek po przeciwnej stronie, przy Drzewnej 7 jest jeszcze nie remontowany i posiada liczne zamurowane nisze okienne w których można umieścić instalacje dla ptasich gniazd. Do 2011r. były tam gniazda jaskółek, ale zostały zniszczone przy ostukiwaniu elewacji z opadającego tynku, jako wstęp do remontu, który się do dzisiaj nie rozpoczął.

W jednym z otworów wentylacyjnych od ośmiu lat gnieżdżą się kopciuszki wyprowadzające dwa legi w roku. O dziwo nie gniazdują tu gołębie. W jednej z nisz pozostały jeszcze resztki porzuconego gniazda. Nie gniazdują, ale jest ich tu wiele. Przylatują o świcie i siadają rzędem na murku czekając na resztki. Wraz z przesuwającymi się promieniami słońca zmieniają miejsce przemieszczając się ze wschodu na zachód podwórza w poszukiwaniu zacienionych miejsc. Wieczorem siedzą w niszach okiennych budynku przy Drzewnej i opuszczają je dopiero przed zachodem słońca. Z „dokarmiania” chlebem czy resztami obiadowymi w największej mierze korzystają właśnie gołębie, których populacja rośnie, a jednocześnie aktywność spada.

Gołębie ponadto, w większym stopniu niż inne ptaki przenoszą pasożyty, bakterie i wirusy powodujące choroby groźne dla człowieka (obrzeżki, ptaszeńce, nicienie, salmonella). Udomowione jeszcze w starożytności służyły i służą nadal jako pożywienie dla ludzi, ale poza niektórymi okolicami lub szczególnymi okresami ( wojny) u nas nie są często jadane. Jeśli jednak, to głównie te hodowlane. Na Szczepinie można je było dostać do 1995 r na placu handlowym przy ulicy Słubickiej (obecnie TGG). Hoduje się też różne rasy w celach hobbystycznych, eksperymentalnych czy użytkowych tak jak np. gołębie pocztowe używane do dostarczania listów, lub jak podczas II wojny światowej do naprowadzania bomb na okręty.
Odżywianie tym co wyrzuca człowiek powoduje też choroby u samych gołębi i innych ptaków ( ptactwo wodne – kaczki, łabędzie, gęsi). Z „dokarmiania” korzystają też wróblowate ( głównie mazurki i wróble) ale te w okresie lęgowym polują również na owady. Podobnie jest z krukowatymi (wrona, sroka, kruk), ale one polują również na owady i drobne gryzonie. Tak więc jeśli wyrzucamy resztki jedzenia w mieście przyczyniamy się do zwiększenia próżniaczej, coraz bardziej zdegenerowanej genetycznie populacji gołębi miejskich, która w rewanżu oddaje nam to wszystko drugą stroną systemu pokarmowego, pozostawiając ślady na elewacjach, samochodach i ubraniach. Miasta wydają ogromne kwoty na zabezpieczenia budynków przed gołębiami. Oczywiście gołębie czy szerzej gołębiowate również należą do ekosystemu i też muszą żyć. To wiele różnych gatunków, z których niektóre są zagrożone wyginięciem. Jednak zdecydowanie dla naszego i ich dobra populacja gołębia miejskiego nazywanego też „latającym szczurem” powinna być ograniczona.. Niezależnie od tego czy zgadzamy się z tym określeniem czy nie podobieństw jest wiele. Szczury, a właściwie pasożytujące na nich pchły roznoszą wiele chorób - dżuma, dur brzuszny, włośnica, tularemia. Epidemie dżumy pozbawiły życia miliony osób. Odkryte ostatnio na Szczepinie zbiorowe mogiły kryją najprawdopodobniej ofiary jednej z tych epidemii.
Kiedy wspomniane gołębie odlatują z podwórza i zapada zmierzch to wtedy zastępują je szczury wychodząc ze szczelin w podłożu pod śmietnikiem, komórek i studzienki. Dojadają to, czego nie zdążyły dojeść gołębie albo co zostało wyrzucone po ich odlocie. Ostrożne na tyle, że zawsze zbierają resztki i zanoszą do zjedzenia w bardziej ustronne miejsce. Mieszkam na parterze, ale i tak pewnie bym tego nie zauważał, gdyby nie zainstalowane przy wejściach do bram światła, uruchamiane na ruch. Sam o nie prosiłem administrację, a teraz ciężko spać bo bywa jak w dyskotece.

Spośród kilkudziesięciu gatunków szczurów dwa występujące u nas - śniady i wędrowny, są głównymi roznosicielami chorób. Czy są do czegokolwiek potrzebne? Mają swoje miejsce w łańcuchu pokarmowym. Polują na nie drapieżne ssaki i ptaki, ale w mieście dosyć skutecznie wytępiliśmy ich naturalnych wrogów. Dopiero od ok. 20 lat rośnie liczba ptaków drapieżnych w miastach – krogulce, pustułki, jastrzębie, myszołowy. Coraz częściej tez spotkać można, nawet w centrach miast, drapieżne ssaki łasicowate – łasice, kuny czy tchórze (na Szczepinie jest co najmniej kilka kun). W przypadku tych ostatnich to jednak zamiana siekierki na kijek, gdyż łasicowate wprawdzie polują na szczury, ale same też potrafią wyrządzić wiele szkód. Nie wiem jak to jest w innych miejscach, ale we wspomnianej lokalizacji przy Drzewnej od lat przez firmy deratyzacyjne stosowana jest ta sama trutka – RATIMOR PASTA w saszetkach. Wystarczy policzyć saszetki żeby wiedzieć, że szczury tego nie jedzą. Specjaliści twierdzą, że szybko się uczą i jeśli któremuś zaszkodzi spożyte jedzenie, inne tego nie tkną. Tymczasem trzeba sobie jakoś radzić, więc zakupiłem klatkę – żywo łapkę. Nie żebym się zawziął na biedne gryzonie ale mam koty, które wychodzą na podwórze i jak napotkają szczura to próbują go złowić. Niestety dosyć skutecznie, więc istnieje ryzyko bezpośredniego zarażenia po ugryzieniu lub przeniesieniu pcheł. Ponadto jak przychodzi zima to szczury próbują się przedostać do mieszkania. Przemieszczają się wzdłuż rur kanalizacyjnych z których część jest jeszcze z XIX w. i niekiedy dostają się do wewnątrz obalając tym samym mit, że trzymają się z dala od kotów. W tym tygodniu złapałem pierwszego w tym roku szczura wędrownego. Nie największy bo tułów mierzył 23 cm, a dorastają one do ok 30 cm. Narobił jednak takiego rabanu, że nie wiem czy którykolwiek z pozostałych wejdzie do klatki, bo na razie omijają ją z daleka.

Oczywiście nie namawiam nikogo do łapania szczurów na „własną rękę”. To jedynie wyraz determinacji i chęć pokazania, że mimo wyłożonej trutki i załatania wylotu jednego ze szczurzych korytarzy one mają się dobrze i trzeba znaleźć inny sposób na zredukowanie ich populacji. To tylko zarys tematu oparty na jednym konkretnym miejscu, ale rozmawiając z mieszkańcami i przeglądając doniesienia medialne wiem, że podobnie jest wszędzie.
Do lat 90 tych XX w., wiele gospodarstw nie wyrzucało resztek żywności. Ziemniaki ugotowane w zbyt dużej ilości, następnego dnia służyły do przygotowania kopytek. Podsuszone pieczywo moczyło się w mleku i smażyło na patelni robiąc grzanki. Całkiem suche pieczywo przetwarzało się na tarte i używało do panierowania itd.itp. Teraz jest to przedmiotem osobnej dziedziny aktywności nazywanej „Zero Waste”, w ramach której odkrywa się na nowo wiele ze stosowanych dawniej sposobów oszczędnego gospodarowania, ale też wprowadza wciąż nowe pomysły.
Część suchego chleba odbierali od mieszkańców indywidualni hodowcy niewielkiej ilości trzody, drobiu lub posiadacze koni, ale to też skończyło się w latach 90 tych XX w. wraz z upadkiem tej formy działalności gospodarczej. Pojawiły się wtedy na klatkach schodowych (miejscami już wcześniej) pojemniki na suche pieczywo. Nigdy to jednak dobrze nie funkcjonowało. Do pojemników trafiał często chleb przetrzymany w folii, zainfekowany pleśnią i grzybami, który skażał pozostałe.
Resztki obiadowe w niektórych krajach wrzucane są do zlewu wyposażonego w młynek. Jest to jednak rozwiązanie z wielu względów uciążliwe (trudność montażu, brak urządzeń kompatybilnych z nasza armaturą) oraz bywa niebezpieczne (urazy mechaniczne, porażenia). U nas większość resztek obiadowych trafia do sedesu lub wiadra z odpadami zmieszanymi. Stara infrastruktura sanitarna z XIX – XX w. powoduje, że szczury dostają się do kanalizacji i żerują na wysypiskach.

Reasumując:
1. Gołębie miejskie maja prawo żyć, ale powinny się utrzymywać same i nie powinniśmy ich karmić. Jest to gatunek synantropijny potrafiący się uzależnić całkowicie od karmienia/dokarmiania przez człowieka.
2. Jeśli ktoś chce, karmić inne ptaki czy nawet gołębie powinien to robić zgodnie z zaleceniami ornitologów (tu jest większość zasad - https://pl.wikipedia.org/wiki/Dokarmianie_ptak%C3%B3w) i tylko wtedy, gdy jest to konieczne.
3.Szczury mają wielkie zasługi w badaniach laboratoryjnych, są również mądrymi i miłymi zwierzętami hodowlanymi, ale ze względów epidemiologicznych i wyrządzanych przez nie szkód należy ograniczyć ich populację. Nie należy więc pozostawiać w przestrzeni miejskiej żadnego dostępnego dla nich pożywienia.
4. Deratyzacja powinna być prowadzona zmiennie, różnymi środkami.
5. Powinniśmy ułatwić osiedlanie się w mieście ptaków drapieżnych polujących na gryzonie oraz odstraszające lub polujące na gołębie (np. pustułka, krogulec). Przy okazji wesprzeć też osiedlanie ptaków owadożernych ( w jednym i drugim wypadku przez umieszczanie budek lęgowych i innych instalacji)
6. Powinniśmy ograniczyć zakupy tak, aby zmniejszyć do minimum pozostawanie resztek lub przeterminowanie produktów oraz zacząć wykorzystywać różnorodne przepisy kulinarne zapobiegające marnotrawieniu prowadzącemu do zaśmiecania resztkami miasta. To niewątpliwie zadanie dla każdego indywidualnie i dla ruchu „Zero Waste”. W jakiejś części jest to realizowane, ale chodzi tylko o zwrócenie uwagi na fakt, że wyrzucenie zielonej kiełbasy (przykład z wczoraj) na trawnik czy obok śmietnika nie jest tożsame z brakiem marnotrawstwa.

Problem jest ogólny więc i działania powinny być prowadzone i koordynowane przez służby miejskie (WCRS) w porozumieniu z Radami Osiedli i organizacjami społecznymi. Przede wszystkim konieczna jest zakrojona na szeroką skalę akcja edukacyjna prowadzona wszystkimi dostępnymi kanałami.
Jeśli macie państwo jakieś uwagi, przemyślenia, opinie to proszę o zamieszczenie w komentarzu lub przesłanie na adres
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

NA FALI WSPOMNIEŃ – ROCZNICA POWODZI

NA FALI WSPOMNIEŃ – ROCZNICA POWODZI
               To już dwadzieścia dwa lata od powodzi tysiąclecia. Zdarzenie powoli zaciera się w pamięci. Ludzie odchodzą , rodzą się i dorastają kolejne pokolenia, które nie zaznały powodzi. Powódź to wyjątkowe zdarzenie, jednocześnie tragiczne i magiczne. Wyzwala w ludziach chęć współdziałania i pomocy, ale też wywołuje fascynację i potrzebę utrwalenia chwili. Tak było podczas i po „powodzi stulecia” w lipcu 1903 r. jak i „powodzi tysiąclecia” w lipcu 1997 r. Myślę, że warto jeszcze raz spojrzeć na fotografie z powodzi (1997 r. fot A. Dwojak) ku refleksji i przestrodze.

              Po powodzi 1903 roku władze Wrocławia wykonały szeroko zakrojone prace związane z poprawą ochrony przeciwpowodziowej, zwiększając kilkukrotnie możliwą wielkość przepływu wody. Podobne decyzje zapadły po powodzi w 1997 r. jednak do tej pory jeszcze nie wszystkie prace zostały wykonane i miasto nie jest w pełni zabezpieczone przed skutkami wystąpienia wody na poziomie z 1997r. Nie został jeszcze ukończony zbiornik retencyjny w Raciborzu i wały cofkowe Widawy. Obydwie inwestycje powinny być oddane w 2020 r. Prawdopodobieństwo wystąpienia zjawiska z 1997 roku, polegającego na kulminacji dwóch fal zostało zlikwidowane ale zakłada się, że obecny stan z powodów j/w to nie jest pełna gotowość.
Dla zilustrowania stanu przedstawiam kilka danych:
- średni poziom przepływu wód przez Wrocław – 300 m3/s
- do powodzi w 1997r maksymalny zakładany przepływ mógł wynieść - 2400 m3/s
- obecnie po modernizacji WWW, maksymalny przepływ to -2850 m3/s
- po wybudowaniu wałów cofkowych na Widawie – 3150 m3/s
- po wybudowaniu zbiornika w Raciborzu - 3650 m3/s
Wrocław jako jedyne miasto w Polsce (info. CZK) ma rozmieszczone na swoim terenie kilkanaście magazynów piasku na wypadek powodzi. Mają one postać górek przykrytych humusem i porośniętych trawą. Zmagazynowanym piaskiem można napełnić ok. 1 miliona worków
Ochrona przeciwpowodziowa Wrocławia prowadzona jest przez Wydział Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego. Bezpośrednio odpowiedzialna za ochronę jest Sekcja ds. Wrocławskiego Węzła Wodnego i Ochrony Przeciwpowodziowej działająca w Centrum Zarządzania Kryzysowego przy ul. Strzegomskiej 148 we Wrocławiu. Centrum organizuje cykliczne spotkania liderów powodziowych. Są to osoby (po jednej na każdym osiedlu) wskazane przez RO do stałego kontaktu z CZK, odbywania szkoleń w zakresie ochrony p.pow. ( zagrożone odcinki, metody uszczelniania, podwyższania wałów itp.) oraz instruowanie mieszkańców i pomoc w prowadzeniu akcji przeciwpowodziowej w sytuacji w której Straż Pożarna i inne służby z powodu znacznej skali powodzi potrzebują wsparcia. Liderem powodziowym na naszym osiedlu jest autor niniejszego artykułu.(więcej fotografii na naszej stronie fb)

 lipiec 1903 r.

lipiec 1997 r.

PODZIEMNY WROCŁAW - SZCZURY SZCZEPINA 1

PODZIEMNY WROCŁAW - SZCZURY SZCZEPINA 1
SKWER ŚW DAMIANA DE VEUSTER
Wrocław i jego rozległe podziemia. Ile w tym prawdy, a ile legendy? Niezależnie od rzeczowych argumentów legenda nigdy nie zginie, bo taka jej natura. Często mieszkańcy dopatrują się istnienia podziemi tam gdzie ich być nie może a nie zauważają tych oczywistych, obok których często przechodzą. Postaram się w kilku niewielkich artykułach przedstawić te z nich, które znajdują się na Szczepinie.
Ostatnio przy skwerze św. Damiana de Veuster był budowany plac zabaw. Na północ od niego zlokalizowany jest jeden z podziemnych obiektów związanych z okresem II wojny światowej. Jest to szczelina przeciwlotnicza, rodzaj schronu będącego rozwiniętą formą okopu. Szczeliny były tymczasowe (drewno, ziemia) i stałe (beton, żelbeton, cegła). Miały różne kształty. Od prostych, prostokątnych, wąskich pomieszczeń po rozwinięte, skomplikowane konstrukcje o zygzakowatym przebiegu. We Wrocławiu budowano je od lat trzydziestych po II wojnę światową. Stanowiły schronienie na wypadek ataku z powietrza. Były lokalizowane w pobliżu skupisk ludzkich – dworce, zakłady przemysłowe. Ten przy obecnym skwerze św. Damiana był zbudowany na terenie walcowni cyny braci Anderssen, na częściowo zadrzewionym placu otoczonym murem.
Obiekty te są trudne do adaptacji na inne cele. Nie wiadomo w jakim stanie jest ten schron ale może warto to sprawdzić i postarać się go jakoś wykorzystać. Do sprawy jeszcze wrócimy (więcej fotografii na stronie fb)