Początki osiedlania się na tym terenie związane są z osadą Neudorf, która od 1362 należała do komandorii joannitów. To dlatego, by odróżnić ją od innych okolicznych Nowych Wsi, używano określenia "Nowa Wieś Komandorska". Stąd też pochodzi obecna nazwa dawnej Neudorfstrasse: Komandorska. Osada była swoistym zapleczem aprowizacyjnym dla miasta: stąd wrocławianie czerpali warzywa i owoce.
Współczesny obraz tego obszaru zaczął się kształtować w XIX wieku. Okupacja francuska od 1807 roku i związana z nią rozbiórka fortyfikacji przyczyniła się do przestrzennego rozwoju miasta. Innymi czynnikami stymulującymi były sekularyzacja dóbr zakonnych, sprzyjające rozwojowi gospodarczemu reformy i powstający nowoczesny samorząd miejski. W tej atmosferze, w 1868 roku, Nową Wieś przyłączono do miasta. Osiową arterię przedłużającą śródmiejską ul. Świdnicką przemianowano z Kleinburger Chausse ("szosa Borecka" od osiedla Borek) na Kleinburgerstrasse ("ulica Borecka"). Niedługo potem zresztą, dzięki potężnym kontrybucjom francuskim z 1871 roku, zaczęto realizować ambitny projekt urbanistyczny, przekształcający dawne Neudorf w reprezentacyjne Przedmieście Południowe. To wtedy poszerzono Kleinburgerstasse nadając jej formę dwóch jezdni rozdzielonych pasem zieleni o łącznej szerokości 27 metrów.
Ulica, którą dziś znamy jako Powstańców Śląskich, zyskała wtedy nazwę Kaiser-Wilhelm-Strasse. Wtedy także powstało rondo, wokół którego na początku XX wieku stanęły m. in. okazałe budynki wyższego Urzędu Górniczego (obecny Zagład Energetyczny) i Dyrekcji Okręgu Pocztowego. W latach trzydziestych po torach, które ułożono na wydzielonym pasie zieleni pojechały tramwaje. Okolica stawała się coraz bardziej eksluzywna; swoje wille budowali tu najbogatsi mieszkańcy, pojawiły się także prestiżowe kamienice z bardzo przestronnymi mieszkaniami i ogrodami przed wejściem.
Oblężenie Festung Breslau w końcu II wojny światowej spowodowały niemal całkowite zniszczenie tutejszej zabudowy.
Po wojnie władze komunistyczne długo poprzestawały na wyburzaniu ruin, odbudowując tylko to, co nie wymagało większych nakładów. W efekcie obszar ten stanowił wielki (ponad 100 ha) pusty plac. Akcję zabudowy podjęto dopiero w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych zakładając cztery osiedla mieszkaniowe: Anna, Barbara, Celina i Dorota. Generalnie budowano tu szablonowe, prefabrykowane budynki z wielkiej płyty. Na wyróżnienie zasługują "mrówkowiec" z końca lat 70-tych przy ul. Drukarskiej i galeriowce przy ul. Powstańców Śląskich z końca lat 80-tych i początku 90-tych. Architektonicznym urozmaiceniem był na pewno hotel "Wrocław", zaprojektowany i postawiony przez firmy fińskie, a także najwyższy we Wrocławiu biurowiec Poltegoru.
Wraz z nowym tysiącleciem rozpoczął się kolejny etap organizacji przestrzeni architektonicznej. Za sprawą inwestycji Leszka Czarneckiego powstały Arkady Wrocławskie i - w miejscu wyburzonego Poltegoru - Sky Tower, najwyższy budynek w Polsce (mierzony do dachu). Stanęły biurowce Globis i Aquarius Business House. Jednocześnie odnawia się budynki zabytkowe: znajdującą się na rubieżach osiedla wyjątkową wieżę ciśnień, kościoły Św. Augustyna i Karola Boromeusza oraz siedzibę firmy Tauron.
